Anders dan vorig jaar heb ik nu amper tijd om een blog bij te houden. We zijn hier met 2 of 3 vrijwilligers en er is werk voor een veelvoud daarvan. Het werk is soms best zwaar en daarbij is het heel warm. Ik had meer tijd nodig om mij fysiek hieraan aan te passen maar nu, op dag 5, lijkt daar wat schot in te komen.
Waar ik mij over blijf verbazen, is over het doorzettingsvermogen van de mensen hier. Het leven is er echt niet makkelijker op geworden ‘dankzij’ de Israëlische bezetter. Het heeft iets van 3 stappen vooruit en dan weer – wéér – 2 of meer stappen terug gedwongen te worden.
En toch blijven de mensen plannen maken en nieuwe initiatieven ontwikkelen. Gewoon doorgaan. Ookal worden de settlements steeds groter en komen ze steeds dichter bij. Het herinnert mij aan de uitspraak van Clara van Assisi: “altijd volharden, niet wijken”. Wat natuurlijk alles bepalend is, dat zij deze woorden waarmaken.
Vandaag las ik in de krant hoe Israëli’s Palestijnen in een dodelijke val drijven. En de NOS bericht dat Israeli’s de opdracht krijgen om op ongewapende Palestijnen te schieten. Het gekke is, dat je er in Den Haag niets over hoort. Geen verontwaardiging. Geen veroordeling. Geen sancties. Het lijkt erop dat de wereld het wel prima vindt dat Gazanen worden vermoord.
Afijn. Misschien is het een idee om degene op wie je gestemd hebt te mailen, je afschuw te verwoorden en te vragen wanneer ze eindelijk effectief in actie komen in Den Haag en niet toe blijven kijken hoe mensen genadeloos worden afgeslacht door het meest morele leger ter wereld: doe iets!